راستین

خدا را شکر که این بحران کذایی یک و نیم سالگی را به پایان رساندیم. می دانی از کجا فهمیدم؟ از آنجا که دو روز است که وقتی میایم مهد دنبالت، به جای زدن و مو کشیدن هم کلاسی هایت آنها را ناز  می کنی و خیلی دوستانه بای بای می کنی و با هم به خانه می آییم. البته بماند که همیشه باید یک ربعی را توی حیاط تاب و سرسره الاکلنگ بازی کنی تا رضایت بدهی که برویم. گاهی اینقدر دوست داری بمانی که من مجبورم شما را با گریه بیاورم یا خودم بیایم تا مجبور شوی دنبالم بیایی. حرف زدنت این روزها خیلی پیشرفت داشته و کلی کلمات جدید را تکرار می کنی البته به سبک خودت: ازا ( غذا) - باباته؟ - مامانه؟ - شیر - خیس - آدِ ( آب بده) - شوار ( شلوار) - بولو ( بولوز) - جوبا ( ...